Finwal
w Bałtyku
W
dniu 10 lipca 2005r. w
niemieckiej części Zatoki Pomorskiej niedaleko wyspy Rugia znaleziono
martwego finwala (Balaenoptera
physalus).
Znaleziony wieloryb mierzył 17,1 m długości i jego ciało było jeszcze w
dobrym stanie. Pracownicy Niemieckiego Muzeum Oceanografii w Stralsund (www.meeresmuseum.de/start/index.htm) w następnych
dwóch dniach przyholowali go do brzegu, wyciągnęli na brzeg i zrobili
sekcje zwłok finwala.
Ciało
było trochę napuchnięte, żołądek był pusty, natomiast jelita wypełniało
strawione jedzenie. Nie stwierdzono jakichkolwiek mechanicznych uszkodzeń
ciała. Specjaliści uważają że finwal zginął z powodu stresu
spowodowanego wpłynięciem w płytkie wody Bałtyku.
Samce
tego gatunku mogą osiągać długość do 21m, a samice nawet do 26m.
Charakterystyczne ubarwienie jest najbardziej rzucającą się w oczy cechą
tego dużego, smukłego, o opływowym kształcie wieloryba. Barwa ciała od
szarej do czarnej, przy czym podgardle, brzuch, spodnie strony płetw
piersiowych i płetwy ogonowej są białe. Głowa ma niesymetryczną
pigmentację: prawa część żuchwy jest biała, a lewa część w większości
ciemna. Płyty fiszbinu są kremowo-białe w jednej trzeciej strony prawej;
reszta fiszbinu jest ciemnoszara, często z żółtawymi lub kremowymi
paskami. Za głową mogą się znajdować charakterystyczne wzory na skórze,
w kształcie litery V. Okres ciąży trwa 11 miesięcy. Dojrzałość płciową
na półkuli północnej samce osiągają przy długości około 17,4m –
18,3m, a samice przy 18,3m – 19m. Na półkuli południowej samce dojrzałość
płciową osiągają przy długości 19m, a samice przy 20m.
Finwale
do Bałtyku wpływają bardzo rzadko. Po raz pierwszy odnotowano Finwala w
1874 roku niedaleko Gdańska. Następny okaz pojawił się niedaleko
Dziwnowa w 1899 r. Ostatni raz widziano finwala na zatoce Puckiej w 1930r.
Szymon
Skura
15.07.2005r.
|
