Gatunki

Słowo Cetacea jest naukowym, łacińskim i angielskim określeniem morskich ssaków -  waleni. Ssaki te dzielimy na zębowce i fiszbinowce. Projekt  ASCOBANS dotyczy wszystkich małych waleni uzębionych, z wyjątkiem kaszalotów, które występują na obszarze objętym programem.

Krótka charakterystyka gatunków objętych programem badań.

 MORŚWIN - Phocoena phocoena 

Ten gatunek morświna jest stosunkowo niewielkim waleniem. Ma typowy dla morświnów kształt: zaokrągloną głowę bez wystającego czoła i prawie w ogóle nie ma dzioba. Płetwa grzbietowa jest niska, trójkątna i ma serię małych, tępych kolców na krawędzi natarcia, które są jedną z głównych cech pomocnych w identyfikacji tego gatunku. Ciemnobrązowa lub ciemnoszara barwa ciała tego morświna przechodzi na stronie brzusznej w kolor białawy. Cienki szary pasek łączy płetwę piersiową z miejscem u nasady pyska. W dolnej szczęce znajduje się 21-25, a w żuchwie 22-28 par łopatkowatych zębów. Pożywienie stanowią małe ryby ławicowe, takie jak śledź i sardela.

Więcej informacji o morświnach bałtyckich: tutaj

DELFIN BIAŁONOSY - Lagenorhynchus albirostris

Delfin białonosy ma krótki, gruby dziób, który jest wyraźnie oddzielony od melona, mocną sylwetkę i dużą, sierpowatą płetwę grzbietową w połowie grzbietu. Barwy przewodnie tego wzorzystego zwierzęcia to czerń i kolor ciemnoszary. Po bokach ciała i na grzbietowej powierzchni nasady ogona występują kolory biały i jasnoszary; również z przodu płetwy grzbietowej. Strona brzuszna i dziób są także białe, czasem nakrapiane. Obszar między okiem a płetwą piersiową pokryty zwykle ciemnymi plamkami. Po każdej stronie szczęki górnej i żuchwy 22-28 ostrych zębów. Choć delfin ten jest większy i masywniejszy od atlantyckiego delfina białobokiego, to jednak oba te gatunki można pomylić. Pożywieniem są ryby, kałamarnice, skorupiaki.

Więcej informacji o delfinie białonosym: tutaj

DELFIN BIAŁOBOKI  - Lagenorhynchus acutus

Delfin białoboki południowy ma typową dla rodzaju Lagenorhynchus sylwetkę: krótki, ale wyraźny dziób, masywne ciało i wysoką, ostro zakończoną płetwę grzbietową. Wzór na skórze jest najbardziej charakterystyczną cechą tego zwierzęcia: powierzchnia grzbietowa, w tym także górnej szczęki, płetw piersiowych i płetwy ogonowej jest czarna; strona spodnia jest biała; boki stanowią mieszaninę szarych i białych pasów. Biała strona brzucha jest szczególnie dobrze zauważalna, kiedy delfin wyskakuje z wody. Wąski pomarańczowy pasek w tylnej części ciała może być przyczyną pomylenia tego gatunku z delfinem zwyczajnym, który jest do niego podobny. Pożywienie stanowią kałamarnice, ryby ławicowe (makrele, śledzie) oraz lancetniki.

DELFIN ZWYCZAJNY - Delphinus delphis

Delfin ten jest smukły, a jego ciało ma linię opływową. Jego długi dziób jest wyraźnie oddzielony od melona. Barwa ciała jest charakterystyczna - od ciemnego brązu do czerni na stronie grzbietowej i kończynach do bieli na stronie brzusznej. Przednie boki ciała pokrywają żółte plamy, a na bokach tylnej części ciała i u nasady ogona ciało przybiera kolor jasnoszary. Wąski ciemny pasek biegnie od czarnej otoczki oka ku przodowi melona. Podobny pasek występuje też pomiędzy policzkiem a płetwą piersiową. Każda strona obu szczęk uzbrojona jest w 80-100 małych spiczastych zębów. Pożywieniem są różnorodne ryby, w tym śledź, sardela i sardynka.

DELFIN BUTLONOSY - Tursiops truncatus

Delfin butlonosy (Butlonos) jest stosunkowo dużym zwierzęciem o mocnej budowie ciała. Melon dobrze wykształcony i wyraźnie oddzielony od grubego dzioba bruzdą. Płetwa grzbietowa, umiejscowiona w pobliżu środka grzbietu, jest szeroka i trójkątna. Brzuch ma barwę przybrudzonej bieli, a boki głowy i reszty ciała są jasnoszare, stopniowo przechodząc w ciemnoniebieskoszarą pelerynkę na grzbiecie. Od melona do oczu przebiegają ciemniejsze paski, podobnie jak od oczu do płetwy piersiowej. U osobników starszych wykształca się biały czubek dzioba. Pożywienie stanowią ryby, kałamarnice i ośmiornice.

DELFIN PRĘGOBOKI - Stenella coeruleoalba 

Najbardziej charakterystyczną cechą tego delfina jest jego ubarwienie. Na odcinku od oka do odbytu biegnie u niego ciemna smuga, tworząc wyraźną granicę między białym brzuchem a jasnoszarymi bokami. Od boku do nasady płetwy grzbietowej rozciąga się jasnoszara strzałka. Inne smugi lub paski biegną od oka do płetwy piersiowej. Poza tym delfin ten jest podobny z kształtu do innych delfinów z rodzaju Stenella i Delphinus. Delfin pręgoboki ma 40-55 małych, ostrych zębów umieszczonych w rowkach zębowych. Pożywieniem są ryby i kałamarnice.

DELFIN RISSO - Grampus griseus 

Dorosłe osobniki delfina Risso są łatwe do rozpoznania po licznych białych zadrapaniach i bliznach, które pokrywają ich skądinąd szare ciało. Te zadrapania są czasem tak intensywne, że niektóre, zwłaszcza stare osobniki, wydają się niemal białe. Płetwy piersiowe i płetwa grzbietowa mają zwykle ciemniejszy odcień szarości niż reszta ciała, a na piersi występuje biała łata w kształcie kotwicy. Masywnie zbudowany delfin risso ma dużą, tępo zakończoną głowę, bez dzioba, co nadaje mu nieco czworokątny profil. Płetwy piersiowe są długie i sierpowato zakrzywione, z zaostrzonymi końcami. Pożywienie stanowią głównie kałamarnice, czasem ryby.

ORKA - Orcinus orca

Ten duży, charakterystycznie ubarwiony zębowiec ma bardzo wysoką (zwłaszcza u samców) płetwę grzbietową, zaokrągloną głowę i tępy dziób. Płetwy piersiowe są duże i wiosłowate; u samców mogą osiągać długość 2 metrów. Orka jest łatwa do rozpoznania dzięki charakterystycznemu, czarnobiałemu rysunkowi na skórze. Płetwy piersiowe i górna powierzchnia płetwy ogonowej są czarne, podobnie jak większa część grzbietu. Kolor biały występuje na brzusznej stronie ciała, od żuchwy do otworu moczowo-płciowego. Powyżej każdego oka i na obszarze za nim umiejscowiona jest biała owalna łatka. Pożywienie jest niezwykle urozmaicone; często inne ssaki morskie, jak delfiny, duże walenie i foki; także ryby, ptaki, długonie, a nawet żółwie.

PILOT - Globicephala melas 

Ten mały - do średniego - waleń ma bulwiastą głowę i niską, zaokrągloną płetwę grzbietową, umiejscowioną dobrze w przodzie ciała. Sierpowate płetwy piersiowe mogą osiągać 19% długości ciała. Zwykle szaroczarne, piloty mogą także mieć jaśniejsze łaty w kształcie kotwicy na klatce piersiowej, szarobiałe siodło w okolicy płetwy grzbietowej i szarą smugę między oczami. Na morzu pilot może zostać łatwo pomylony z grindwalem. Pożywieniem są głównie kałamarnice i ośmiornice oraz niektóre ryby.

PŁETWAL KARŁOWATY - Balaenoptera acutorostrata

Płetwal ten jest  najmniejszym  fałdowcem, a pośród fiszbinowców zajmuje drugie miejsce od końca. Zwierzę ma spiczastą głowę i wyraźny centralny grzebień na głowie. Jego wysoka, zakrzywiona do tyłu płetwa grzbietowa znajduje się w mniej więcej dwóch trzecich długości ciała patrząc od głowy. Zwykle ciemnoszary, jednak na brzuchu kolor zmienia się na jaśniejszy lub biały. Boki ciała cieniowane, a u niektórych osobników można dojrzeć wyraźną białą opaskę w poprzek płetwy piersiowej. Na grzbiecie za głową może występować jaśniejszy obszar, który przypomina małą czapkę. Pożywienie stanowi kryl (preferowany), niektóre ryby, a czasem małe, wolno żyjące mięczaki.

<<< POWRÓT