Foka obrączkowana
Phoca hispida (Schr.)
Najmniejsza z bałtyckich fok, zwana również nerpą, osiąga rozmiary od 125 do 160 cm długości. Samice są mniejsze, do 145 cm, ważą średnio do 70 kg. Ubarwienie ciała jest zwykle szarobrązowe, ciemniejsze na grzbiecie, jaśniejsze na bokach brzucha, z charakterystycznymi jasnymi liniami w kształcie wydłużonych pierścieni. Od pierścieni tych pochodzi nazwa gatunku. Mała głowa z krótkim pyszczkiem osadzona jest na krótkiej szyi. Charakterystyczne są duże, blisko osadzone oczy oraz jasne wąsy o paciorkowej strukturze.
Foki te występują raczej pojedynczo. W lodzie zwierzęta te utrzymują otwory oddechowe, które są od siebie oddalone o około 2 km. Są bardzo ostrożne i nieufne, a jednocześnie zawsze ciekawe, podobnie jak foki pospolite. Pokarm ich jest bardzo urozmaicony. Odżywiają się głównie małymi rybami: śledziami, babkami, stynkami, ciernikami, okoniami. Łowią też węgorzyce, ryby dobijakowate i minogi. Zjadają także skorupiaki (np. podwoje) oraz mięczakami (omułki).
Samce osiągają dojrzałość płciową w siódmym roku życia, samice wcześniej - w piątym. Młode przychodzą na świat na przełomie lutego i marca, na krach i polach lodowych. Mają 50 cm długości i ważą 4 kg. Matka robi w śniegu rodzaj jamy, kilkumetrowej długości, w której mała foczka leży bezpiecznie ukryta przed wszelkimi zagrożeniami, również polującymi na nie ludźmi. Młoda foka po urodzeniu pokryta jest białym, gęstym futrem. Podczas 3 - miesięcznego okresu ssania młoda foka przybiera barwę osobnika dorosłego. W tym czasie ma za zadanie nauczyć się samodzielnego życia, podglądając zachowanie matki.
