Foka szara
Halichoerus grypus (Fab.)
Największa
z bałtyckich fok. Liczebność jej populacji na Bałtyku wynosi ok. 30
tys. sztuk. Ubarwienie jest bardzo różnorodne, od ciemnobrązowego do jasnoszarego,
jednak samce są zawsze ciemniejsze z jasnymi plamkami, samice jaśniejsze z
ciemnymi plamkami na brzuchu.
Samce
dorastają do 2,5 m a nawet 3 m, osiągając ciężar do 300 kg, samice są nieco
mniejsze - ich maksymalna długość wynosi ok. 2 m, a ciężar 200 kg.
Para
fok szarych (po lewej samiec, po prawej samica).
Foto:
R.Kretkiewicz
Mają
wydłużony, przypominający psi, pysk, który u dorosłych samców jest
charakterystycznie uwypuklony. Nozdrza są szerokie, w kształcie litery W.
Foki
te są zwierzętami stadnymi, zasiedlają głównie strefę przybrzeżną północno-wschodniego
Bałtyku, niekiedy wpływają rzekami w głąb lądu. Rozmnażają się zarówno
na brzegu, jak i na lodzie, na przełomie lutego i marca. Okres godowy przypada
na luty i marzec. Samce gromadzą wokół siebie haremy i bronią ich wraz z
terytorium. Samice po 11,5-miesięcznej ciąży rodzą zwykle jedno młode.
Przychodzi ono na świat pokryte białym, gęstym futrem (zwanym lanugo), które
traci w czasie pierwszych 2 - 3 tygodni życia.
Młoda foka. Foto: K.E.Skóra
W
tym czasie nie wchodzi do wody, karmione wyłącznie mlekiem matki przybiera na
wadze średnio 1,5 kg dziennie. Foki te nie odbywają dalekich wędrówek,
zdarza się jednak, że młode pokonują odległe dystanse ponad 1000 km w
bardzo krótkim czasie. Dorosłe osobniki odżywiają się głównie rybami,
czasem skorupiakami i małżami. Potrafią nurkować na głębokość ponad 200m
i pozostawać pod wodą do 30 min. Dawniej jako jedyny rodzimy gatunek foki,
licznie zamieszkująca polskie wybrzeże. Na początku XX wieku na obszarze
Pomorza Gdańskiego i ówczesnych Prus Wschodnich bytowało około tysiąca tych
ssaków. Dzisiaj pojawią się znacznie rzadziej, pojedyncze sztuki notuje
się rzadko w ciągu roku w pasie całego wybrzeża Polski. Aktualnie
od około dwóch lat można niemal stale obserwować grupy fok u ujścia Wisły
- Przekop. Największą liczbę - 94 osobników zanotowano w 2013 roku w
rezerwacie ,,Mewia Łacha" Prawdopodobnie część z występujących tam
fok przypływa z Estonii, najbliższego naturalnego miejsca rozrodu tego gatunku.
Do sierpnia
2008 roku na
polskich brzegach można było spotkać tylko jedną foczą osadniczkę o imieniu Depka.
Więcej
o fokach szarych można dowiedzieć się na stronie naszego fokarium.
|
