BIOTOPY PELAGICZNE

Biotopy pelagialu to całość mas wodnych zasiedlonych przez organizmy planktonowe, np. bakterie,
fito- i zooplankton, pelagiczne stadia rozwojowe organizmów dennych, jaja i larwy ryb oraz ryby i ssaki morskie. Fitoplanton odżywiający się autotroficzne (fotosynteza) związany jest z górną, nasłonecznioną warstwą wody. Zakres tej warstwy jest zmienny, zależny od warunków środowiskowych, zwłaszcza dostępu światła. Najliczniej reprezentowane są zielenice, okrzemki, bruzdnice. W skład glonów bałtyckich wchodzą również gatunki słodkowodne naniesione z rzek. W skład zooplanktonu wchodzą gatunki występujące stale oraz gatunki wpływające okresowo, wraz z wlewami wód z Morza Północnego
(np. żebropławy i strzałki). W południowym Bałtyku dominującymi organizmami są niewielkie skorupiaki - widłonogi. Charakterystycznymi, większymi organizmami są meduzy - bełtwa (głównie w zachodniej części) i chełbia modra. Najliczniej występującymi rybami pelagialu są śledź, szprot i dorsz, a w wodach przybrzeżnych również gatunki słodkowodne jak: ciernik, okoń. Biotopy przybrzeżne są także miejscem zimowania wielu gatunków ptaków i żerowiskiem dla ptaków w trakcie przelotów. Najczęściej spotykane gatunki to mewy, kaczki, nury i perkozy. Spośród ssaków pojawia się u naszych brzegów foka szara, rzadziej foka obrączkowana i foka pospolita. Istnieją również liczne doniesienia o występowaniu morświna. Podstawowymi naturalnymi czynnikami abiotycznymi różnicującymi masy wodne,
a jednocześnie określającymi występowanie i rozmieszczenie organizmów pelagicznych są: zasolenie, temperatura oraz zawartość tlenu. Istotna jest również dynamika mas wodnych. Jako kryteria podziału pelagialu na biotopy przyjęto głębokość wody i stopień ekspozycji na działanie fal.