Morszczyn pęcherzykowaty Fucus vesiculosus Linnaeus, 1753 Ta brunatnica, o której pisze się w podręcznikach jako o najbardziej charakterystycznej roślinie Bałtyku całkowicie wyginęła na polskim wybrzeżu. Jeszcze 30 lat temu ob?cie występowała pod wodą na dnie kamienistym u stóp klifów. W Zatoce Puckiej wraz z zosterą morską i widlikiem tworzyła zespół podwodnych łąk o niespotykanej różnorodności biologicznej. Gałązki morszczynu znajdowane jeszcze niekiedy na naszych plażach przypływają do nas z innych części Bałtyku. Okazała plecha morszczynu jest koloru ciemno-brunatnego, zaś jej młode, rosnące części oliwkowego. Do podłoża przyczepia się za pomocą silnej, wypukłej tarczki. Płaska, wstęgowata plecha i przechodzące przez jej środek zgrubienie - żeberko, rozgałęziają się dychotomicznie. Duża, osiągająca 1 m. wysokości plecha jest mocna i ciężka. Unoszenie się w wodzie ułatwiają pęcherzyki pławne z powietrzem w środku, umieszczone symetrycznie na niektórych odgałęzieniach plechy po obu stronach żeberka. Morszczyn pęcherzykowaty chociaż posiada organy rozmnażania płciowego tzw. konceptakle u nas prawdopodobnie rozmnażał się wegetatywnie. Jest rośliną wieloletnią. Objęty ochroną ścisłą.