Minog morski Petromyzon marinus L. Ten gatunek podobnie jak i inne minogi należy do najbardziej prymitywnych kręgowców. Minogi posiadają strunę grzbietową, ale brak im żeber i kręgów. Pozbawione są szczęk, a ich otwór gębowy otoczony jest miękkimi wargami. Należą do organizmów krągłoustych. Ciało minoga jest wydłużone, proporcjami przypominające węgorza. Minog morski osiąga długość ok. 90 cm, a jego grubość nie ustępuje wielkością ludzkiemu przedramieniu. To czyni go największym przedstawicielem tej rodziny w Polsce. Ciało nagie, bez łusek, otwór nosowy na szczycie głowy, z boku głowy po 7 zewnętrznych otworów skrzelowych, a otwór ustny uzbrojony w rogowe zęby. Dorosłe minogi przebywają i żerują w morzu. Minog morski u polskich wybrzeży Bałtyku pojawia się bardzo rzadko. Odnotowywany jest także w przymorskich zalewach i zatokach oraz uchodzących do nich rzekach. Preferuje wody przybrzeżne, na tarło wchodzi do rzek. Tu w końcu wiosny składa jaja. Larwy minoga są ślepe, żyją w rodzimej rzece przez 4-5 lat zagrzebane w mule. Odżywiają się resztkami organicznymi i mikroorganizmami.