Kormoran Phalacrocorax carbo (Linnaeus, 1758) Duży czarny ptak z jasnymi "policzkami", większy od kaczki domowej, długości ciała ok. 90 cm i rozpiętości skrzydeł 130-140 cm. Dziób silny, zakończony ostrym hakiem, przystosowany znakomicie do chwytania ryb. Nogi czarne, a wszystkie cztery palce spięte są szeroką błoną pływną. Na morzu kormoran zazwyczaj milczy, jednak przy gnieździe jest hałaśliwy, wykrzykując niskim gardłowym tonem: "grrrt gmyt grrrot grrrot gerrurr", zaś młode skomląc świszczą: "kylii kyliłł kiłip". Gatunek objęty ochroną gatunkową - pod koniec XX wieku rozmnożył się w Polsce w znacznym stopniu. Gniazda buduje na wysokich drzewach, a jego największa w kraju kolonia lęgowa, zlokalizowana w Kątach Rybackich u nasady Zalewu Wiślanego, liczy obecnie ok. 8500 gniazd (2010 r.). Najliczniejsze, wielotysięczne skupisko koczujących i zimujących kormoranów znajduje się w Zatoce Puckiej. Wiosną samica składa 3 do 4 jaj. Pisklęta pozostają w gnieździe 8 tygodni, po czym rozpoczynają samodzielne życie. Ludwik Żmudziński