Łabędź niemy Cygnus olor (J. F. Gmelin, 1789) Nasz największy wodny ptak o długości ciała do 170 cm i rozpiętości skrzydeł 220-240 cm. W oswojonej formie hodowany jest pospolicie na wielu stawach miejskich parków. Dorosłe, śnieżnobiałe ptaki rozpozna można po dużym czarnym guzie u nasady pomarańczowego dzioba. Nogi są czarne. Podekscytowany samiec stroszy pióra skrzydeł. Młode ptaki w pierwszym roku są szarobrunatno upierzone i mają ciemny dziób. Zgodnie z nazwą najczęściej milczy, zaś w gniewie syczy podobnie do gęsi domowej, bądź też wydaje chrapliwe dźwięki. Zrywając się do lotu powoduje potężny łoskot, a w czasie lotu słycha miarowy i charakterystyczny szum. Siedząc na wodzie wygina często szyję. Łabędzie nieme gnieżdżą się nad wodami śródlądowymi, nie omijając naszych zalewów i jezior przymorskich. Licznie zimują na południowym Bałtyku. Na morzu zatrzymują się najliczniej w okresie od listopada do kwietnia włącznie, przebywając głównie w pobliżu uczęszczanych przez człowieka plaż. Należą do najmniej płochliwych ptaków wodnych i chętnie pozwalają się karmi . Są to roślinożercy, żerujący często tuż przy samym brzegu. Samica składa 5 do 8 jaj, a pisklęta potrafią od razu pływa , jednak chętnie wspinają się na grzbiet matki. Po 15 tygodniach młodzież zaczyna lata . Rodzice opiekują się młodymi i jeszcze zimą cała rodzina trzyma się razem. Dojrzałość płciową uzyskują w wieku 3-4 lat. Objęty ochroną gatunkową. Ludwik Żmudziński