s

Mewa srebrzysta Larus argentatus Pontoppidan, 1763 Duża, jasno upierzona mewa, długości ciała ok. 60 cm i rozpiętości skrzydeł do 150 cm. Samiec jest nieco większy od samicy, lecz nie różni się od niej upierzeniem. Nogi żółtawo- lub różowocieliste. Młodociane osobniki, jak wszystkich krajowych gatunków mew, wyróżniają się brunatnym upierzeniem oraz ciemno zakończonym ogonem. Mewa srebrzysta odzywa się często donośnym, zawodzącym tonem, początkowo niskim: gałgałgał", potem wyższym: "kjałkjałkjał". Gnieździ się w północnej Eurazji, przeważnie kolonijnie na skalistych wyspach oraz na nadmorskich wydmach. Na Bałtyku koczuje dość licznie. Pożywienia poszukuje przede wszystkim w rejonie brzegu morskiego, nie unikając bliskiego sąsiedztwa człowieka. W wyniku tego rozprzestrzenia się na obszarach podlegających silnej antropopresji. Wzdłuż polskich brzegów stanowi kilka procent wszystkich spotykanych mew. Część młodocianych osobników odlatuje zimą na środkowy Atlantyk. Jak wszystkie mewy, żywi się przede wszystkim padliną wyszukiwaną zarówno z powierzchni morza, jak i samego brzegu, należy więc do bardzo pożytecznych "sanitariuszy morza". Ludwik Żmudziński