śmieszka Larus ridibundus Linnaeus, 1776 Nieduża, popielata mewa, wielkości gołębia o długości ciała ok. 40 cm i rozpiętości skrzydeł do 1 m. Wiosną i latem ma czarną głowę. W ciągu sierpnia większość czarnych piór wypada, a jedynie w okolicy ucha pozostaje ciemna plamka. W lutym - marcu cała przednia część głowy ponownie czernieje. Młode ptaki wyróżniają się charakterystycznym deseniem widocznym na rozpostartych skrzydłach. Dziób i nogi mniej lub bardziej jaskrawoczerwone. Głos śmieszki, wbrew jej nazwie, przymina nie tyle śmiech, lecz raczej dość wysokie w tonie: "krrrije kaka kern" lub: "ko gag gre". Jest to najpospolitsza krajowa mewa, znana nie tylko z wybrzeża, lecz także z nad większych rzek i jezior. Gnieździ się kolonijnie na niedostępnych grzęzawiskach, na skraju wód śródlądowych, szczególnie na mniejszych wyspach. W dużych stadach podąża za statkami wycieczkowymi, wiernie im towarzysząc, zwłaszcza w zalewach, zatokach i w przybrzeżnej strefie morza. Łapczywie chwyta okruchy chleba rzucone przez podróżnych, wprawiając w zachwyt swą niezwykłą zwinnością w locie. Mewa ta żywi się głównie drobną fauną bezkręgową, zwłaszcza owadami, które chwyta w powietrzu lub zbiera na brzegu i na przyległych polach. Zjada też odpadki kuchenne oraz padlinę, jest więc bardzo cennym "sanitariuszem morza". Wiosną samica składa najczęściej trzy jajka. Pisklęta są początkowo mało ruchliwe, lecz już po 5-6 tygodniach potrafią lata . W połowie lipca śmieszki opuszczają lęgowisko. Ludwik Żmudziński