Węgorzyca Zoarces viviparus L. Ciało silnie wydłużone, klinowate i lekko bocznie ścieśnione (dł. do 35 cm), z długą płetwą grzbietową i odbytową, połączonymi z nieznacznie zaostrzoną płetwą ogonową w jednolitą całość. W odróżnieniu od taśmiaka i ostropłetwca płetwa odbytowa pozbawiona jest całkowicie promieni ciernistych. Otwór ustny skierowany lekko ku dołowi, z wysuniętą ku przodowi szczęką górną. Łuski luźno rozrzucone i nie zachodzące na siebie. Ryba szeroko rozsiedlona w całym Morzu Bałtyckim, przemieszczająca się jedynie na niewielką odległość. W letnim półroczu występuje głównie na dnie kamienistym porosłym glonami, natomiast zimą skupia się zwłaszcza w przedziale głębokości 50-70 m. Węgorzyca ma dość tłuste i smaczne mięso, jednak jest niechętnie spożywana, bowiem jej ości po ugotowaniu zielenieją. Jedyna w naszym morzu ryba jajożyworodna. Ciąża trwa około 4 miesięcy. Przez pierwszy miesiąc zarodki rozwijają się wewnątrz osłon jajowych, a następnie wykluwają się jako ok. 14 mm larwy, których dalszy rozwój przebiega w jamie ciała samicy. Samica w zależności od swej wielkości rodzi zimą 10-400 młodych o długości 45 mm.