Bełkaczek pospolity Corophium volutator Pallas Niewielki (do 10 mm) obunóg o bardzo drobnych tarczkach biodrowych (coxae) oraz niezwykle potężnych, szczególnie u samca, czułkach II pary. Trzonek znacznie mniejszego czułka I pary (tj. jego największy nasadowy człon) jest słabo uszczeciniony oraz mniej więcej tak wysoki jak szeroki. Trzy ostatnie segmenty odwłoka nie zrośnięte ze sobą, oglądane od strony grzbietowej zwężają się schodkowato ku tyłowi. Ciernie wzdłuż wewnętrznej krawędzi trzonka przydatków tego najszerszego segmentu (uropodiów I) rozmieszczone są w równych odstępach i nigdy nie wyrastają parami. Niezwykle pospolity mieszkaniec płytkowodnej strefy Bałtyku, rozmieszczony głównie do głębokości 30 m, wymagający jednak przynajmniej niewielkiej domieszki mułu. Najliczniej spotykany jest na dnie obfitującym w detrytus, z którego buduje rurki mieszkalne kształtu litery U o wysokości 4-8 mm. Na dnie rozmieszczony jest skupiskowo, zaś nocą chętnie pływa w toni wodnej. Żywi się rozmaitym pokarmem, tj. zarówno okrzemkami i bakteriami zbieranymi z powierzchni dna, jak i opadającą z toni wodnej martwą materią organiczną, a także drobną fauną denną. Jeden bełkaczek zdolny jest zjeść w ciągu godziny 4000 małych okrzemek, których pancerzyki miażdży przed ich konsumpcją. Rozradza się od kwietnia do października. W populacji bałtyckiej samice występują liczniej od samców. Młode po wykluciu się z jaj pozostają w komorze lęgowej jeszcze przez 5 dni. Najliczniej opuszczają ją w czerwcu i mogą jeszcze w tym samym roku przystąpić do rozrodu. Raczek ten wytrzymuje znaczne zanieczyszczenie otaczającego środowiska, jest jednak wrażliwy na brak tlenu w wodzie przydennej. Należy do ważnych składników pokarmu ryb i ptaków siewkowatych.