Pąkla bałtycka Balanus improvisus Darwin Osobliwy osiadły skorupiak, którego ścianki ciała tworzy skorupka wapienna o dość gładkiej powierzchni. Składa się ona z delikatnej i przyrośniętej do podłoża podstawy, sześciu nieruchomo połączonych płytek bocznych oraz rozsuwalnego na boki, dwuczęściowego wieczka. Każdą część wieczka stanowią dwie płytki: przednia i tylna zaopatrzona w listewkę wybiegającą w charakterystyczną ostrogę. Wysokość skorupki do 15 mm, a średnica podstawy do 12 mm. Kształt skorupki zależy w znacznej mierze od stopnia zagęszczenia pąkli na danym podłożu. Osobniki żyjące oddzielnie są przysadziste o szerokiej podstawie, natomiast pąkle występujące w zwartym zespole są wysmukłe, a ponadto w miarę wzrostu osobniki mocniej osadzone wypychają słabszych pobratymców. Gatunek pochodzenia północnoamerykańskiego, zawleczony do Europy w XIX wieku. Bardzo pospolity mieszkaniec Bałtyku wymagający wody o zasoleniu co najmniej 5 psu, choć wytrzymuje też większe wysłodzenie wody. Występuje gromadnie na wszelkiego rodzaju przedmiotach podwodnych w przedziale głębokości 0,3-50 m. Jest to skorupiak obojnaczy o zapłodnieniu krzyżowym. Rozmnaża się od późnej wiosny do wczesnej jesieni przy temperaturze powyżej 10 OC. Najliczniej larwy pojawiają się w planktonie w sezonie letnim. Wyrośnięte larwy cyprysoidalne aktywnie wyszukują odpowiedniego podłoża, na którym osiedlają się gromadnie. Pąkla najbardziej preferuje podłoże drewniane, a następnie metalowe. Mechanizm wyszukiwania podłoża nie został jednak dotąd w pełni wyjaśniony.