Foka szara Halichoreus grypus Fabricius Największa foka bałtycka; długość samców sięga 2,5-3,0 m, natomiast samic - nie przekracza 2 m. Szyja stosunkowo dobrze wykształcona, a pysk wydłużony, "psi". Drugi ząb trzonowy, licząc od kła jest jednowierzchołkowy. Ubarwienie grzbietu ciemniejsze od brzucha. Samce są ciemno-szare, samice jasno-szare, nierównomiernie pokryte ciemniejszymi, drobnymi nieregularnymi plamami. Licznie zamieszkuje wybrzeża północnej Szwecji, Finlandii i Estonii. Na południu wytrzebiona w pierwszej połowie XX wieku nie może w pełni odbudować swoich kolonii. Gatunek dość stacjonarny, ale zdarza się że wędruje w poszukiwaniu pokarmu i odpowiednich legowisk (miejsc wypoczynku). Zwłaszcza młode osobniki podejmują dość dalekie wyprawy. Późną wiosną i latem nielicznie pojedyncze foki są spotykane na całym naszym wybrzeżu. Jedynym miejscem gdzie od około 2 lat można stale obserwować ich większe skupiska (do 94 osobników) są okolice ujścia Wisły - Przekop. Foki szare wpływają czasami do zalewów i nadmorskich jezior. W Bałtyku żyje aktualnie ok. 30 000 tych ssaków, podczas gdy w zaraniu XX wieku populacja bałtycka liczyła ok. 100 tys. osobników. Ich główny pokarm stanowią śledzie (80%). Polują także na inne ryby - szproty, dorsze, łososiowate i płastugi. Na przełomie lutego i marca samica rodzi na brzegu morza lub na lodzie jedno młode, które jest pokryte białym futrem, zwanym lanugo. Karmione przez matkę odżywczym mlekiem po dwóch tygodniach co najmniej potraja swoją wagę z 10-15 do ok. 40-50 kilogramów. Matka po tym czasie pozostawia młode, które rozpoczyna samodzielne życie. Gatunek chroniony.