Kolejny
finwal u wybrzeży Niemiec
W dniu 16
stycznia 2006r. na łamach niemieckiej gazety „Die Welt” ukazał się
artykuł o znalezionym u tamtejszych wybrzeży martwym wielorybie. Ten waleń
to finwal (Balaenoptera physalus), którego ciało zauważył rybak
dwa dni wcześniej pływający w rejonie Zatoki Wismarskiej. Ostatnim takim
przypadkiem, również u granic niemieckich, był martwy przedstawiciel tego
samego gatunku znaleziony w lipcu 2005 roku (kliknij).
Wydarzenie to było
okazją do zorganizowania 18 stycznia przez Greenpeace demonstracji przed
ambasadą japońską w Berlinie, zarzucając tamtejszej władzy odłów tych
zwierząt pod przykrywką badań naukowych.
W polskiej
strefie Bałtyku finwale są niezwykle rzadkimi gośćmi. Odnotowano je w
latach: 1874 (okolice Gdańska), 1899 (rejon Dziwnowa), 1930 (Zatoka Pucka).
Finwale to ssaki
morskie zaliczane do waleni, fiszbinowców i rodziny fałdowców. Cechą
fiszbinowców odróżniającą je od swych uzębionych kuzynów (kaszalotów,
delfinów i morświnów) są rogowe płyty zwisające ze szczęki górnej
tzw. fiszbin. Fiszbin
tworzy podobną do sita strukturę, która umożliwia
żerowanie na ławicach małych zwierząt. Finwale posiadają od 260
do 480 takich rogowych płytek po jednej stronie szczęki.
Finwale występują
na obu półkulach i są obserwowane blisko wybrzeży. Są one widywane w
wodach oceanicznych strefy tropikalnej, umiarkowanej i polarnej. Są to duże
ssaki o smukłym i opływowym kształcie.
Zwierzę
znalezione u wybrzeży Niemiec mierzyło 17 metrów, a jego masa wahała się
między 20-25 ton. Osobnik był jeszcze młody i niedojrzały płciowo, a
także bardzo wychudzony.
Dorosłe finwale
dorastają do maksimum 27 m na półkuli południowej, większość z półkuli
północnej dorasta do 24 m. Duże zwierzęta dochodzą do masy około 75
ton.
Najbardziej
specyficzną cechą tych zwierząt jest ich ubarwienie. Barwa ciała jest
szara przechodząca do czarnej zaś podgardle, brzuch, spodnie strony płetw
piersiowych i płetwy ogonowe są białe. Głowa ma asymetryczną kolorystykę.
Lewa część żuchwy jest zwykle ciemniejsza, a prawa jaśniejsza. Na głowie
występują delikatne wzory w kształcie litery V.
Finwale pływają
z prędkością prawdopodobnie nawet do 37km/h. To je czyni jednymi z
najszybszych wśród wielkich wielorybów. Żyją czasami samotnie lub tworzą
pary, ale najczęściej występują w grupach liczących do 7 lub więcej
osobników.
Samce dojrzałość
płciową osiągają przy długości ciała do 19m, a samice 20m na półkuli
północnej. Na półkuli południowej samce są zdolne do rozrodu
przy długości ciała 18m, a samice około 19m. Ciąża (pojedyncza)
u tego gatunku trwa 11 miesięcy. Młode przychodzą na świat na terenach
rozrodczych w strefie tropikalnej i subtropikalnej w środku zimy. Małe
finwale mierzą około 6 - 6,5 m.
Od tysięcy lat
ludzie polowali na walenie, także na finwale. W tej chwili poważne zagrożenie
dla egzystencji tych zwierząt stwarzają zanieczyszczenie środowiska,
degradacja siedlisk wskutek rozległej działalności ludzkiej, zmiany
klimatyczne oraz przypadkowa śmierć zwierząt w sieciach rybackich.
Magdalena Jedynak
Rysunek:
„Wieloryby, delfiny i morświny”, PNT CIBET, Warszawa 1998
|
